«Ο ελέφαντας στο δωμάτιο»

Μετά από χρόνια σπουδών και ενασχόλησης με διαφορετικά επιστημονικά και επαγγελματικά πεδία, τόσο εντός της Ελλάδας, όσο και εκτός, καθώς και της συναναστροφής μου με ανθρώπους διαφορετικών γενεών, εθνικοτήτων και κοινωνικών τάξεων, συνειδητοποιώ, μέρα με την ημέρα, ολοένα και περισσότερο, ότι το πρόβλημα της Ελλάδας, αυτό που έγινε επισήμως ορατό από το 2008 (εξ’ αφορμής της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης) και ύστερα, αλλά και αυτό που προϋπήρχε, ανεπισήμως, για δεκαετίες, δεν είναι πολιτικό ή οικονομικό αλλά βαθιά κοινωνικό.

Η συνεχιζόμενη στήριξη συγκεκριμένων πολιτικών προσώπων, επί σειρά ετών, από ένα μεγάλο μέρος των πολιτών, που από τη μία τους στηρίζει και από την άλλη εκφράζει, με κάθε ευκαιρία, την απορία που το διακατέχει για το εκάστοτε εκλογικό αποτέλεσμα, ύστερα από κάθε εκλογική αναμέτρηση, το αόριστο «κατηγορώ» απέναντι σε «απατεώνες πολιτικούς» και «ολιγάρχες επιχειρηματίες», οι «ξένοι» που είναι «καλοί» όταν μας δανείζουν αλλά «κακοί» όταν τους χρωστάμε, οι νέοι πολιτικοί και οι νέοι στην πολιτική, που είναι τόσο «δυσεύρετοι» όσο και «αναγκαίοι» για την πρόοδο της χώρας, αλλά «περιττοί» και «αχρείαστοι» όταν είναι «πολύ» νέοι και «πολύ» άσχετοι με την πολιτική, η συγκυριακή κραυγή του «να μείνουμε Ευρώπη» αλλά όχι «να γίνουμε Ευρώπη», όλα αυτά, και πολλά ακόμη, αποδεικνύουν εμπράκτως ότι η παράλληλη κρίση θεσμών, αξιών και εθνικής ταυτότητας είναι αυτή ακριβώς που διατήρησε την οικονομική κρίση μετά το 2008 και, ταυτοχρόνως, αυτή που αποτελεί την πραγματική πηγή κάθε εθνικού προβλήματος.

Το πρόβλημα, λοιπόν, δεν βρίσκεται στη Βουλή, ούτε στην Κυβέρνηση. Το πρόβλημα βρίσκεται δίπλα μας. Στις καφετέριες, στις ταβέρνες, στα μπαρ, στον χώρο εργασίας μας, στις δημόσιες υπηρεσίες, στα πεζοδρόμια που περπατάμε. Είναι όλοι αυτοί που «γλύφουν» εκεί που «φτύνουν». Είναι οι στρατηγικά κακοπληρωτές που αυτοσυστήνονται άλλοτε ως «άποροι» και άλλοτε ως «κυνηγημένοι». Είναι οι ευνοημένοι που κατηγορούν την ευνοιοκρατία και απορούν με την κατάντια του κράτους. Είναι οι ανεύθυνοι και οι δειλοί που δεν εκλέγουν βουλευτές αλλά αποδιοπομπαίους τράγους. Αυτοί που για το χάος που οι ίδιοι επέλεξαν και συνδιαμόρφωσαν, ψάχνουν, ως συνήθως, να βρουν τους επόμενους «αυτοφωράκιδες», πίσω από την ασφάλεια που τους παρέχει το παραβάν της κάλπης. Αυτούς, δηλαδή, που θα κατηγορούν για το υπόλοιπο της θητείας τους και θα τους επανεκλέξουν για να συνεχίσουν να τους κατηγορούν με ασφάλεια εις το διηνεκές.

Στη δημοκρατία, οι πολιτικοί είναι ο καθρέφτης της κοινωνίας. Τελεία και παύλα. Φτάνει πια με την υποκρισία. Φτάνει πια με τον διασυρμό της ένδοξης ελληνικής ιστορίας και τη θυσία της στον βωμό της πατριδοκαπηλίας.

Ας μιλήσουμε επιτέλους για τον ελέφαντα στο δωμάτιο.