Chris Kavetsos's Blog

Μετά και την φαντασμαγορική τελετή λήξης των Ολυμπιακών Αγώνων 2024, το πιο ασφαλές συμπέρασμα μπορεί να είναι μόνο ένα: πως αυτοί οι Αγώνες ήταν γαλλικοί ως το «κόκκαλο». Το κατά πόσο ωραίος ή όχι ήταν ο τρόπος και ο τόπος που οι Αγώνες αυτοί διεξήχθησαν είναι κάτι εντελώς υποκειμενικό και συνδέεται αποκλειστικά με το πως ο καθένας από εμάς αντιλαμβάνεται τους Ολυμπιακούς Αγώνες αλλά και συνολικά τη ζωή. Για τους Γάλλους, οι Ολυμπιακοί Αγώνες ήταν μια ευκαιρία καινοτομίας σε όλα τα επίπεδα. Για παράδειγμα, ήταν οι πρώτοι Ολυμπιακοί Αγώνες στην ιστορία που η τελετή έναρξης έγινε σε εξωτερικό χώρο, σε μια περίοδο μάλιστα όπου τα ζητήματα ασφαλείας σε παγκόσμιο επίπεδο είναι πολλά. Επίσης, έγινε σε μια πόλη που μαζί με τα προάστιά της αριθμεί πάνω από 12 εκατομμύρια κατοίκους, με ό,τι αυτό συνεπάγεται σε σχέση με τη δυσκολία της οργάνωσης. Ως προς το οργανωτικό της κομμάτι λοιπόν, η τελετή έναρξης των φετινών Ολυμπιακών Αγώνων δεν μπορεί να συγκριθεί με καμία άλλη ακριβώς επειδή δεν

Among many other social issues, one that has been intensely discussed, especially in recent years, is the supposed moral decline of the younger generation. This is a notion that initially led me to tempting thoughts about its validity, but after much study and reflection, I realized it is one of the many myths created and propagated by specific groups of people to cover up the real problems of modern society.   "Youths are lazy," "youths lack respect," "youths expect everything to be handed to them," "youths have excessive demands," "youths only care about their own pleasure," "youths are in a hurry and seek easy money," "youths are irresponsible," and so many more are heard daily in conversations among many of our fellow humans. Not a few young people, due to excessive misinformation, have been convinced that their generation is indeed problematic, and thus they also participate in such toxic discussions.  

Μεταξύ πολλών άλλων κοινωνικών ζητημάτων, αυτό που συζητείται έντονα, ειδικά τα τελευταία χρόνια, είναι ο δήθεν ηθικός ξεπεσμός της νέας γενιάς. Πρόκειται για μία διαπίστωση που αρχικά με έβαλε σε δελεαστικές σκέψεις σχετικά με την εγκυρότητά της αλλά στη συνέχεια, ύστερα από πολύ μελέτη και συλλογισμό, συνειδητοποίησα πως πρόκειται για έναν από τους πολλούς μύθους που δημιουργούνται και διακινούνται από συγκεκριμένες κατηγορίες προσώπων προκειμένου να καλυφθούν τα ουσιαστικά προβλήματα της σύγχρονης κοινωνίας. «Οι νέοι είναι τεμπέληδες», «οι νέοι δεν έχουν σεβασμό», «οι νέοι τα περιμένουν όλα έτοιμα», «οι νέοι έχουν υπερβολικές απαιτήσεις», «οι νέοι ενδιαφέρονται μόνο για την καλοπέρασή τους», «οι νέοι βιάζονται και επιδιώκουν το εύκολο χρήμα», «οι νέοι είναι ασυνείδητοι», και τόσα πολλά ακόμη, είναι αυτά που ακούγονται επί καθημερινής βάσης στις συζητήσεις μεταξύ πολλών συνανθρώπων μας. Δεν είναι λίγοι οι νέοι δε, που από την υπερβολική παραπληροφόρηση έχουν πειστεί και οι ίδιοι ότ

Europe, with a broader geopolitical dimension of the term, faces multiple regional problems, especially since 2014. Specifically, Russia's invasion in Crimea in early spring 2014, the rapid deterioration of the refugee crisis due to armed conflicts and/or political persecutions carried out, from a certain point onwards (2014-2016), almost simultaneously in countries of the Middle East (e.g., the civil war in Syria, the war of government forces in Iraq against the Islamic Caliphate, and the second phase of the war of government forces in Afghanistan against the Talibans) and Africa (e.g., the civil war in Somalia and the war in Darfur (Sudan)), as well as more recently, both the second and generalized invasion of Russia in Ukraine in 2022, which led to the de facto paralysis of the UN Security Council, combined with the subsequent deterioration of the Palestinian Issue (2023), as well as the coups in seven Sahel countries between 2020 and 2023 (Burkina Faso, Chad, Gabon, Guinea, Mal

Η Ευρώπη, με μια ευρύτερη, γεωπολιτική διάσταση του όρου, αντιμετωπίζει πολλαπλά περιφερειακά προβλήματα, ειδικά από το 2014 και ύστερα. Ειδικότερα, η εισβολή της Ρωσίας στην Κριμαία, στις αρχές της άνοιξης του 2014, η ραγδαία επιδείνωση της προσφυγικής κρίσης εξαιτίας των ενόπλων συρράξεων ή/και των πολιτικών διώξεων που διενεργούνταν, από ένα σημείο και ύστερα (2014 – 2016), σχεδόν παράλληλα σε χώρες της Μέσης Ανατολής (π.χ. ο εμφύλιος πόλεμος στη Συρία,   ο πόλεμος των κυβερνητικών δυνάμεων του Ιράκ κατά του Ισλαμικού Χαλιφάτου και η δεύτερη φάση του πολέμου των κυβερνητικών δυνάμεων του Αφγανιστάν κατά των Ταλιμπάν) και της Αφρικής (π.χ. ο εμφύλιος πόλεμος στη Σομαλία και ο πόλεμος στο Νταρφούρ (Σουδάν)), αλλά και εσχάτως, τόσο η δεύτερη και γενικευμένη εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία το 2022, που οδήγησε στη de facto παράλυση του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, σε συνδυασμό με τη μετέπειτα επιδείνωση του Παλαιστινιακού Ζητήματος (2023), όσο και τα πραξικοπήματα σε επτά χώρες το

After years of study and engagement in various scientific and professional fields, both within Greece and abroad, as well as my interaction with people of different generations, nationalities, and social classes, I increasingly realize day by day that Greece's problem, which officially became visible from 2008 (due to the global economic crisis) and onwards, the same basically problem that unofficially existed for decades, is not political or economic but deeply social. The continuous support of specific politicians by a large part of the citizens over the years, who on one hand support them and on the other express, at every opportunity, their suspicion regarding the electoral outcome, after each election, the indefinite "blame" towards "corrupt politicians" and "oligarch entrepreneurs," the "foreigners" who are "good" when they lend to us but "bad" when we owe them, the young politicians and newcomers in politics, who a

Μετά από χρόνια σπουδών και ενασχόλησης με διαφορετικά επιστημονικά και επαγγελματικά πεδία, τόσο εντός της Ελλάδας, όσο και εκτός, καθώς και της συναναστροφής μου με ανθρώπους διαφορετικών γενεών, εθνικοτήτων και κοινωνικών τάξεων, συνειδητοποιώ, μέρα με την ημέρα, ολοένα και περισσότερο, ότι το πρόβλημα της Ελλάδας, αυτό που έγινε επισήμως ορατό από το 2008 (εξ’ αφορμής της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης) και ύστερα, αλλά και αυτό που προϋπήρχε, ανεπισήμως, για δεκαετίες, δεν είναι πολιτικό ή οικονομικό αλλά βαθιά κοινωνικό. Η συνεχιζόμενη στήριξη συγκεκριμένων πολιτικών προσώπων, επί σειρά ετών, από ένα μεγάλο μέρος των πολιτών, που από τη μία τους στηρίζει και από την άλλη εκφράζει, με κάθε ευκαιρία, την απορία που το διακατέχει για το εκάστοτε εκλογικό αποτέλεσμα, ύστερα από κάθε εκλογική αναμέτρηση, το αόριστο «κατηγορώ» απέναντι σε «απατεώνες πολιτικούς» και «ολιγάρχες επιχειρηματίες», οι «ξένοι» που είναι «καλοί» όταν μας δανείζουν αλλά «κακοί» όταν τους χρωστάμε, οι νέοι πολι

National elections in Greece are approaching, and it is a fact that once again, participants in the public dialogue are consumed in the analysis of issues of secondary importance, which, as expected, are indifferent to the majority of citizens who have been called upon to deal with consecutive crises for years without the proper state support. As a result, like in previous elections, abstention rates are expected to be high, which is the strongest evidence of the decline of our political system. High abstention also represents a clear message of citizens' disappointment in the state and indicates that the quality of our democracy is poor since the institutions are unable to address the real problems that plague the largest part of the society in an organized and long-term planned manner. At the same time, there is a significant number of citizens who support specific political parties, not consciously but traditionally, despite the fact that they themselves may have fallen victim

     Οι εθνικές εκλογές στην Ελλάδα πλησιάζουν και αποτελεί γεγονός πως για μια ακόμη φορά οι συμμετέχοντες στον δημόσιο διάλογο αναλώνονται στην ανάλυση θεμάτων δευτερευούσης σημασίας που, όπως είναι αναμενόμενο, βρίσκουν αδιάφορη την πλειοψηφία των πολιτών η οποία, επί σειρά ετών, καλείται να αντιμετωπίσει απανωτές κρίσεις, δίχως όμως να διαθέτει τη δέουσα κρατική στήριξη. Ως αποτέλεσμα, όπως στις προηγούμενες εκλογές, έτσι και σε αυτές, τα ποσοστά της αποχής αναμένεται να κινηθούν σε υψηλά επίπεδα, γεγονός που αποτελεί την πιο ισχυρή απόδειξη για τον ξεπεσμό του πολιτικού μας συστήματος. Η υψηλή αποχή, περαιτέρω, συνιστά και ένα ξεκάθαρο μήνυμα απογοήτευσης των πολιτών από την πολιτεία και υποδηλώνει πως η ποιότητα της δημοκρατίας μας είναι κάκιστη αφού οι θεσμοί αδυνατούν να αντιμετωπίσουν οργανωμένα και με μακροπρόθεσμο σχεδιασμό τα πραγματικά προβλήματα που μαστίζουν το μεγαλύτερο κομμάτι της κοινωνίας.      Ταυτοχρόνως, υπάρχει και ένας σημαντικός αριθμός πολιτών που στηρίζει συ

     Η πολιτική ορθότητα ορίζεται άτυπα ως η ηθική υποχρέωση του ατόμου να αποφεύγει τη χρήση εκφράσεων ή την πραγμάτωση ενεργειών που θεωρείται πως προσβάλλουν ένα μέρος της κοινωνίας, είτε αυτό είναι μεγάλο, είτε αυτό είναι μικρό. Το σπουδαιότερο ερώτημα που τίθεται σε σχέση με την πολυσυζητημένη έννοια της πολιτικής ορθότητας είναι το ποιος έχει την εξουσιοδότηση να την ορίζει, καθώς και να επιβάλλει την εφαρμογή της και κυρίως, από που ή από ποιον έχει λάβει αυτή την εξουσιοδότηση.      Γενικά, στα σύγχρονα κράτη δικαίου, ο πολίτης πρέπει να συμπεριφέρεται σύμφωνα με αυτά που ορίζουν το Σύνταγμα και οι Νόμοι του κράτους στο οποίο διαμένει και όταν αυτό δεν συμβαίνει, η εκτελεστική εξουσία σε συνεργασία με τη δικαστική, έχουν την υποχρέωση να σωφρονίσουν τον παραβάτη ακολουθώντας τις προβλεπόμενες από τον Νόμο διαδικασίες. Το πρόβλημα είναι πως η πολιτική ορθότητα εντάσσεται σε ένα εξωθεσμικό πλαίσιο και η εφαρμογή της επιβάλλεται από άτομα που δεν διαθέτουν θεσμική εξουσιοδότηση.

     Η Ταϊβάν (ως περιοχή της Κίνας με ειδικό διοικητικό καθεστώς) ή «Κινεζική Ταϊπέι» (κατά τα συμφωνηθέντα στο Ψήφισμα Ναγκόγια (Συμφωνία Αμοιβαίας Αναγνώρισης μεταξύ της Ταϊβάν και της Κίνας όταν πρόκειται για τη συμμετοχή, τόσο της μίας, όσο και της άλλης, στις δραστηριότητες της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής)) ή «Δημοκρατία της Κίνας» (όπως αυτοαποκαλείται), είναι ένα μερικώς αναγνωρισμένο νησιωτικό κράτος ( de facto ) στην περιοχή της Ανατολικής Ασίας. Στα κράτη που έχουν αναγνωρίσει την ανεξαρτησία της Ταϊβάν δεν εντάσσονται τα μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΝΑΤΟ. Για την ακρίβεια, μόνο 14 κράτη παγκοσμίως διατηρούν πλήρεις διπλωματικές σχέσεις με την Ταϊβάν.      Με ΑΕΠ (ονομαστικό) ύψους 580 δισ. δολαρίων, πληθυσμό περίπου 23.000.000 ανθρώπων και απόσταση 160 χιλιομέτρων από τις ακτές της Κίνας, η Ταϊβάν δεν επανήλθε τυχαία στη διεθνή επικαιρότητα. Αντιθέτως, επί σειρά δεκαετιών και παρά τις αντιξοότητες, αποτελεί μια ταχύτατα αναπτυσσόμενη οικονομία, που βρίσκεται κυρι

In the late 18th century, the first President of the United States, George Washington, stated that "One day, after the model of the United States of America, the United States of Europe will be created." A few decades later, in 1849, one of the main representatives of French Romanticism, Victor Hugo, declared that "A day will come when all the nations of this continent, without losing their distinctive character or their glorious individuality, will unite in a higher entity and form the European brotherhood. A day will come when there will be no more battlefields but fields of ideas. A day will come when bullets and bombs will be replaced by votes. A day will come when we will see the United States of America and the United States of Europe face to face, reaching out to each other across the sea." Even later, in May 1930, the French Foreign Minister, Aristide Briand, formally submitted the first comprehensive political proposal in favor of European unification, know

     Στα τέλη του 18 ου αιώνα, ο πρώτος Πρόεδρος των ΗΠΑ, ο Τζορτζ Ουάσινγκτον, δήλωσε ότι «Μια μέρα, κατά το μοντέλο των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής, οι Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης θα δημιουργηθούν». Μερικές δεκαετίες αργότερα και συγκεκριμένα, το 1849, ένας εκ των βασικών εκπροσώπων του γαλλικού ρομαντισμού, ο Βίκτωρ Ουγκώ, δήλωσε πως «Θα έλθει μια μέρα που όλα τα έθνη αυτής της ηπείρου, χωρίς να χάσουν τον ιδιαίτερο χαρακτήρα τους ή την ένδοξη ατομικότητά τους, θα συνενωθούν σε μια ανώτερη οντότητα και θα συναποτελέσουν την ευρωπαϊκή αδελφότητα. Θα έλθει μια μέρα που δεν θα υπάρχουν πια άλλα πεδία μαχών εκτός από τα πεδία των ιδεών. Θα έλθει μια μέρα που οι σφαίρες και οι βόμβες θα αντικατασταθούν από τις ψήφους. Θα έλθει μια μέρα όπου θα δούμε τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής και τις Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης πρόσωπο με πρόσωπο, να απλώνουν το χέρι τους η μια προς την άλλη κατά πλάτος της θάλασσας». Ακόμη πιο μετά, τον Μάιο του 1930, ο Υπουργός Εξωτερικών της Γαλλία